Celem badania było zebranie opinii nauczycieli ćwiczeniowych na temat pracy studentów pedagogiki specjalnej z uczniami niepełnosprawnymi intelektualnie. Sformułowano następujące pomocnicze pytania badawcze: jak badane nauczycielki postrzegają pracę studentów z uczniem z niepełnosprawnością intelektualną; jak badane nauczycielki oceniają pracę studentów na etapie planowania i przygotowywania się do samodzielnych zajęć; co zdaniem badanych nauczycielek w pracy studentów zasługuje na najwyższą ocenę; jakie problemy według badanych nauczycielek pojawiają się w realizacji zajęć; czy i jakie zdaniem badanych nauczycielek istnieją różnice pomiędzy pracą studentów wcześnie a obecnie; jakie zmiany w opinii badanych nauczycielek należy wprowadzić, aby zoptymalizować praktyczne przygotowanie studentów. Posłużono się metodą indywidualnego wywiadu skategoryzowanego. W badaniu wzięły udział cztery nauczycielki Szkoły Ćwiczeń Uniwersytetu Pedagogicznego – Zespołu Szkół Specjalnych nr 14 na os. Sportowym 28 w Krakowie. Wszystkie badane pracowały z uczniami w klasach I–III, jedna dodatkowo z uczniami starszymi. Pierwsza nauczycielka, współpracująca z Instytutem Pedagogiki Specjalnej jako nauczyciel ćwiczeniowy od ośmiu lat, zwracała uwagę na talent pedagogiczny studentów, który jest niezbędny w pracy z uczniem upośledzonym umysłowo. Podkreślała konieczność poprawnego traktowania uczniów przez praktykanta. Skarżyła się na brak pokory wśród studentów, na ich brak krytycznego podejścia do zawodu nauczyciela. Nauczycielka uważała, że w programie studiów należy zwiększyć liczbę godzin praktycznych; powinno się także – jej zdaniem – wprowadzić obowiązek wolontariatu wśród studentów pedagogiki specjalnej. Druga z badanych nauczycielek także od ośmiu lat współpracowała z Instytutem Pedagogiki Specjalnej jako nauczyciel ćwiczeniowy. Zwróciła uwagę, że na jakość pracy praktykanta wpływa przede wszystkim tryb studiów – stacjonarny albo niestacjonarny. Nauczycielka konsultowała konspekty opracowane przez studentów za pomocą poczty elektronicznej; rzadko otrzymywała konspekty w ostatniej chwili. Podobnie jak pierwsza badana – uważała, że należy zwiększyć liczbę godzin praktycznych w programie studiów pedagogiki specjalnej. Wszystkie cztery badane zwracały uwagę na następujące problemy podczas realizacji zajęć: organizacyjne (zajęcia prowadzone przez dwie osoby), metodyczne (praktykanci mają trudności z wykorzystaniem teoretycznej wiedzy w praktyce), ogólne (studenci nie rozumieją problemów ucznia, brakuje im pokory).