Badanie przeprowadzono w celu analizy sposobu postrzegania przez dzieci własnej choroby w kontekście funkcjonowania społecznego. Próbę badawczą stanowiło 60 dzieci ze zdiagnozowaną cukrzycą insulinozależną (w tym 33 dziewczęta i 27 chłopców w wieku od dziewięciu do 16 lat; średnia wieku wyniosła 12 lat i sześć miesięcy). Badani byli pacjentami Poradni Cukrzycowej Instytutu Pediatrii Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie Prokocimiu, a czas trwania ich choroby wynosił od dwóch miesięcy do ponad 10 lat. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano autorskie tłumaczenie Kwestionariusza Życia z Chorobą Przewlekłą (dokładnie jego części przeznaczonej dla samych pacjentów). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono istnienie średnio trzech trudności, które w niewielkim stopniu zaburzały życie respondentów, lub też istnienie jednej, stanowiącej bardzo dużą przeszkodę w codziennym funkcjonowaniu. Ponadto wykazano istotne statystycznie różnice w odpowiedziach pacjentów starszych i młodszych. Zgodnie z otrzymanym materiałem starsze dzieci dostrzegały więcej negatywnych zjawisk w swoim społecznym funkcjonowaniu niż młodsze. Odnotowano również różnice międzypłciowe w udzielonych odpowiedziach. Okazało się, że chłopcy w porównaniu z dziewczętami podawali więcej spostrzeganych trudności, jednak był to wynik nieistotny statystycznie, podobnie jak różnice między osobami dłużej i krócej chorującymi (dzieci hospitalizowane dłużej osiągnęły nieco wyższy wynik). Do najczęściej wymienianych trudności wpływających na funkcjonowanie w społeczeństwie zaliczono: informowanie/przyznawanie się do diety i leczenia związanego z cukrzycą (30%), brak możliwości dalekiego podróżowania (26,77%) oraz uczucie niezręczności wśród innych ludzi (16,66%). Pozostałymi wskazywanymi trudnościami okazały się niemożność regularnego udziału w lekcjach WF-u, opuszczanie lekcji, wykluczanie z gier i zabaw, niższe oceny szkolne oraz mniejsza liczba przyjaciół.