Badanie przeprowadzono w celu analizy postaw związanych z postrzeganiem osób niewidomych przez wybrane grupy społeczne. Pytania badawcze dotyczyły przede wszystkim opinii na temat satysfakcji życiowej niewidomych, atrybutów sukcesu i normalności oraz zachowań związanych z okazywanym dystansem społecznym wobec osób niewidomych. Do zebrania materiału badawczego zastosowano sondaż diagnostyczny oraz autorski kwestionariusz ankiet, do którego dołączono kompletny wykaz przymiotników Gougha i Heilbruna. W badaniu wzięło udział 200 osób (w tym 100 kobiet oraz 100 mężczyzn) w wieku od 20 do 40 lat, mieszkających w Warszawie i okolicy; wszyscy respondenci legitymowali się wykształceniem średnim. Styczność z niewidomymi występowała u blisko połowy badanych, jednak nie były to prywatne spotkania, ale okazjonalne kontakty na ulicy z osobami proszącymi o pomoc. Wśród badanych nie było nikogo, kto miałby w swoim najbliższym otoczeniu niewidomego. W opinii respondentów osoby z dysfunkcjami wzroku nie mają zadowalającej pracy oraz satysfakcjonujących zarobków. Z drugiej strony badani przypisywali niewidomym posiadanie przyjaciół oraz ciekawe sposoby spędzania wolnego czasu (jednocześnie rzadziej przyporządkowując im takie atrybuty normalności jak rodzina i dziecko). Zwrócono uwagę, że czynnikiem modyfikującym poglądy na temat posiadania przez osoby niewidome atrybutów sukcesu i satysfakcji życiowej był wiek respondentów. Wykazano, że młodzież i dorośli po 41. roku życia postrzegali życie niewidomych mniej optymistycznie. Dodatkowo ujawniono przeciętny poziom deklarowanego przez ankietowanych dystansu społecznego. Zdecydowana większość badanych nie miała nic przeciwko sąsiedztwu niewidomych czy ich członkostwu w tej samej organizacji. Większe rozmiary dystansu wobec osób z dysfunkcjami wzroku stwierdzono w sytuacji współpracy zawodowej.