Celem badania była weryfikacja hipotez: między grupami dzieci asertywnych i nieasertywnych (submisyjnych i agresywnych) istnieją istotne różnice w koncepcji siebie, polegające na lepszym przystosowaniu interpersonalnym i wyższej samoocenie u dzieci asertywnych; dzieci asertywne bardziej różnią się od dzieci submisyjnych pod względem koncepcji siebie – asertywności bliższe są cechy osobowości związane z agresywnością niż submisywnością. Badaniem objęto 269 uczniów klas VI-VIII szkół podstawowych w wieku 12-15 lat, 132 dziewczęta i 137 chłopców. Zastosowano Skalę Zachowań Asertywnych dla Dzieci CABS L. Michelsona i R. Wooda, Test Przymiotnikowy ACL H.G. Gougha i A.B. Heilbruna. Wydzielono grupy: dzieci asertywnych – 45 osób (24 dziewczęta, 21 chłopców), dzieci submisyjnych (12 i 17), dzieci agresywnych – 31 (11 i 20). Wyniki badania były zgodne z pierwszą hipotezą – dzieci asertywne, submisyjne i agresywne różniły się wieloma właściwościami osobowościowymi. Niezgodny z drugą hipotezą był fakt, że zauważono więcej istotnych różnic między grupami dzieci asertywnych i agresywnych (16) niż między grupami dzieci asertywnych i submisyjnych (siedem); między dziećmi agresywnymi i submisyjnymi wykryto 20 istotnych różnic. Specyficznymi cechami dzieci asertywnych były: równowaga między spostrzeganiem u siebie mocnych i słabych stron; nastawienie ku ludziom, chęć przyjaźnienia się, ale nie kosztem emocjonalnego uzależnienia lub podporządkowania; spontaniczna i żywa ekspresja emocjonalna, bez tendencji agresywnych; zaufanie do siebie przy umiarkowanej samokontroli. Nasilenie potrzeb: osiągnięć, autonomii, zmiany, oparcia, poniżania się, uległości, gotowości do poradnictwa nie okazało się szczególnie charakterystyczne dla asertywności, wyraźniej ujawniła się potrzeba afiliacji. Dzieci submisyjne różniły się od asertywnych zdecydowanie mniejszą pewnością siebie, znacznie stonowaną ekspresją emocjonalną, tendencją do uzależnienia emocjonalnego. Dzieci agresywne były podobne do asertywnych pod względem spontaniczności; w ekspresji emocjonalnej brakowało wrażliwości na potrzeby i oczekiwania innych ludzi, pojawiła się gotowość do zaspokajania swoich potrzeb kosztem innych; były mniej sumienne, dokładne, i wytrwałe; przejawiały silne tendencje rywalizacyjne i nie były skłonne podporządkowywać się innym; odznaczały się obniżonym poziomem samokontroli i przystosowania osobistego. Poziom asertywności okazał się w badanej grupie dzieci znacznie niższy niż w badaniach zachodnich; za główną przyczynę uznano styl wychowania dzieci.