Badanie przeprowadzono w celu analizy stopnia udziału osób niepełnosprawnych w kulturze oraz ich wpływu na rozwój sztuki. W badaniu udział wzięło 360 osób, w tym mężczyźni stanowili 26,4%, kobiety – 20,8%, młodzież – 34,7%, uczniowie szkół – 18,1%. Zdecydowana większość respondentów pochodziła z rodzin pracowników fizycznych (68,9%), pozostali – z rodzin pracowników umysłowych (31,1%). W najliczniejszej grupie badanych, tj. młodzieży, przeważającym typem niepełnosprawności były: dysfunkcja narządu ruchu (16,5%), dysfunkcja narządu wzroku (18,8%), dysfunkcja narządu słuchu i mowy (13,5%), schorzenia wewnętrzne (20,9%), deficyty rozwojowe (23,8%) oraz niepełnosprawność spowodowana ogólnym stanem zdrowia (6,5%). Osoby niepełnosprawne ujawniały bardzo silne zainteresowanie uczestnictwem w systematycznie realizowanych inicjatywach kulturalnych. Ponadto stwierdzono, że stopień niepełnosprawności nie stanowił czynnika różnicującego poziom udziału osób z dysfunkcjami w działalność kulturalną. Większość badanych (81,3%) preferowała spędzanie czasu wolnego w domu rodzinnym z rodzicami i rodzeństwem (zwłaszcza w małych miejscowościach). 42,9% respondentów uzależniało swoje uczestnictwo w inicjatywach kulturalnych od zagwarantowania im opieki osób trzecich. Najbardziej dominującymi inicjatorami działań artystycznych w otoczeniu osób niepełnosprawnych okazały się szkoły z oddziałami integracyjnymi, środowiskowe domy kultury oraz organizacje pożytku publicznego. Dodatkowo wykazano, że statystycznie najaktywniejszy udział w kulturze miała młodzież niepełnosprawna, a w dalszej kolejności dzieci w wieku szkolnych oraz kobiety i mężczyźni.