Badanie przeprowadzono w celu diagnozy zapotrzebowania na wielospecjalistyczną pomoc medyczną i pozamedyczną wśród dzieci niepełnosprawnych intelektualnie. Próbę badawczą stanowiło 97 matek dzieci i młodych dorosłych z niepełnosprawnością, uczących się w trzech poznańskich szkołach specjalnych, w wieku od ośmiu do 26 lat (średnia wieku podopiecznych wynosiła 14 lat). Średni wiek ankietowanych wynosił 41,9 roku; wykształceniem podstawowym legitymowało się 35,1%, wyższym – 8,2%. Ponad połowa badanych (54,6%) nie miała stałego zatrudnienia. Do zebrania materiału badawczego zastosowano autorską ankietę, która składała się z pytań związanych z koniecznością (zdaniem matki) specjalistycznej opieki medycznej i psychopedagogicznej, realizacją potrzeb w tym zakresie oraz barierami utrudniającymi w perspektywie pięciu ostatnich lat dostęp do konsultacji specjalistycznych. 91,8% kobiet dostrzegało potrzebę medycznej opieki specjalistycznej (przede wszystkim neurologa, psychologa, logopedy i okulisty). Jedynie osiem matek (8,2%) wskazało konieczność konsultacji genetycznej. Zgodnie z odpowiedziami badanych trudności w dostępie do specjalistycznej opieki zdrowotnej dotyczyły prawie połowy dzieci (49,4%). Najczęściej wskazywanymi barierami okazały się: długi czas oczekiwania na konsultację (97,7%), bariera finansowa (54,5%) oraz bariera geograficzna (9,1%). Dodatkowo wykazano, że 37,1% respondentek korzystało osobiście z pomocy psychologa (w związku z niepełnosprawnością dziecka), 26,8% szukało wsparcia w kontakcie z rodzicami innych dzieci (przede wszystkim za pośrednictwem stowarzyszeń i fundacji), 5,2% korzystało z bezpłatnej pomocy prawnej, 8,2% – z wypożyczalni sprzętu rehabilitacyjnego, 7,2% – ze szkoleń dotyczących niepełnosprawności intelektualnej.