Celem badania było uwiarygodnienie i zaktualizowanie przekonania o niewystarczającym poziomie leksykalno-gramatycznym i poziomie artykulacji u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, a także o zbyt małej dostępności pomocy logopedycznej, nawet w Warszawie. Wyniki badania miały być również głosem w dyskusji na temat obniżenia wieku szkolnego. Stworzono arkusz do przesiewowych badań mowy dzieci urodzonych w roczniku 2002, czyli potencjalnych uczniów klasy pierwszej, gdyby reforma obowiązywała od roku szkolnego 2008/2009. Badanie składało się z trzech części, które polegały na: rozmowie dziecka z logopedą o tym, co przeżywa lub przeżywało w określonej sytuacji; wysłuchaniu tekstu i opowiedzeniu przez dziecko o tym, co zrozumiało i zapamiętało; opowiedzeniu przez dziecko treści dwóch historyjek obrazkowych. Na każdym etapie sprawdzano, czy dziecko w ogóle reaguje, czy swobodnie rozmawia oraz czy odpowiada na pytania logopedy najczęściej zdaniami, pojedynczymi wyrazami czy niewerbalnie. Oceniano również zasób słownictwa i poziom gramatyczny wypowiedzi dziecka (skala od 1 do 3), a także obserwowano sposób artykulacji (taka sama skala). Badaniem objęto dzieci sześcioletnie, uczęszczające do oddziałów przedszkolnych w warszawskich przedszkolach i szkołach podstawowych w dzielnicach: Śródmieście, Wola, Praga Południe i Praga Północ (N = 406). 57% sześciolatków miało nieprawidłową artykulację i wymagało intensywnej pomocy logopedycznej. Wymowa 4% badanych była nieprawidłowa i niezrozumiała dla otoczenia. Najtrudniej było dzieciom mówić o tekście słyszanym – najczęściej potrzebowały pomocy logopedy w postaci dodatkowych pytań. Jedynie 8% badanych plasowało się na niskim poziomie słownictwa i gramatycznym, 38,4% uplasowało się na poziomie średnim, a 54,4% – wysokim.