Przedmiotem badania było poczucie sensu życia wśród matek samotnie wychowujących dzieci. W badaniu wzięło udział 50 matek mieszkających w Domach Samotnej Matki w całej Polsce (grupa A) oraz 50 matek mieszkających razem ze swoimi dziećmi w rodzinnych domach. W obu grupach znalazły się matki, które urodziły swoje dzieci, zanim ukończyły 18. rok życia. Do zebrania materiału posłużono się Skalą Poczucia Sensu Życia PIL Crumbaugha i Maholicka. W opinii matek przebywających w Domach Samotnej Matki ich życie było: wielką grą, ciężkie, rozkołatane, nieudane, smutne i pełne łez, skomplikowane, pogmatwane, bezsensowne, do kitu, głupie, monotonne, ciągłą tułaczką, okropne, puste, beznadziejne. Znacznie rzadziej matki opisywały swoje życie pozytywnie, jako: piękne, udane, radosne, ciekawe, pogodne. Dla matek mieszkających w rodzinnych domach życie było: monotonne, biedne i nerwowe, smutne, pełne obowiązków i udręk, szare, normalne, dobre, piękne, pełne niespodzianek, wspaniałe, ciekawe, kolorowe, urozmaicone, szczęśliwe, z dnia na dzień ciekawsze, udane. Zdaniem matek z obu grup najbardziej beznadziejnymi były: niezrozumienie w rodzinie, nieżyczliwość ludzi, nietolerancja, życie bez przyjaźni, bezsilność, samotność, utrata bliskich, załamywanie się ciężką sytuacją, użalanie się nad sobą, popadanie w nałogi. Zdaniem części badanych choroba i cierpienie mogą mieć pozytywne skutki, np. jako pouczające doświadczenie, droga do zrozumienia szczęścia, przełom w życiu, próba wytrzymałości, moment na zastanowienie się nad sobą. Do swoich celów, ambicji i pragnień matki zaliczyły: miłość, bezpieczeństwo, spokój, szczęście rodziny, chęć stworzenia normalnej rodziny, wychowanie dzieci, zapewnienie jak najlepszego bytu i wykształcenia dzieciom. Nie stwierdzono, by matki z obu grup różniły się pod względem celów życiowych.