Badanie przeprowadzono w celu diagnozy poziomu świadomości dysleksji wśród nauczycieli z wybranych przedszkoli oraz szkół z obszarów miejskich i wiejskich województwa pomorskiego. Próbę badawczą stanowiło 50 nauczycieli z Gdańska (w tym: siedmiu z przedszkola, 19 ze szkoły podstawowej, 24 z gimnazjum) oraz 40 nauczycieli z Przywidza (w tym: ośmiu z przedszkola, 15 ze szkoły podstawowej, 17 z gimnazjum). Do zebrania materiału badawczego posłużono się Kwestionariuszem Świadomości Dysleksji M. Bogdanowicz. Niemal 40% badanych nieprawidłowo odpowiedziało na pytanie dotyczące znajomości terminu ryzyko dysleksji rozwojowej. Jednocześnie wykazano, że tylko 15,5% respondentów nie wiedziałoby, jak wskazać pomoc dziecku z dysleksją. Zgodnie z uzyskanym materiałem najlepszą orientację posiadali badani pracujący z najmłodszymi dziećmi, najmniejszą natomiast – nauczyciele z gimnazjum. Najczęściej wymienianymi instytucjami lub osobami odpowiedzialnymi lub/i kompetentnymi w zakresie udzielania pomocy okazały się: poradnia psychologiczno-pedagogiczna (95,8%), rodzice (92%), nauczyciele specjaliści (82%), nauczyciele (74,5%), Polskie Towarzystwo Dysleksji (62,8%), logopedzi (24,3%) oraz lekarze (9,5%). Sześciu respondentów oceniło swój stan wiedzy w zakresie dysleksji na poziomie zerowym. Pozostali badani wymieniali takie źródła pozyskiwania wiedzy jak: studia (66% w mieście, 62% na wsi), kursy i szkolenia (21,5% i 18,3%) oraz literatura (9,2% i 14,8%). Ujawniono również, że chęć zdobycia specjalistycznej wiedzy oraz dodatkowych kwalifikacji zadeklarowało ze środowiska miejskiego 36% nauczycieli, natomiast ze środowiska wiejskiego – 22%.