Celem badania było analiza stosowanych metod wychowawczych w ośrodkach młodzieżowych. Założono, że żadna placówka nie będzie wykorzystywać tzw. metod jednego systemu. Do zebrania materiału badawczego zastosowano specjalnie opracowany kwestionariusz dedykowany wychowawcom ośrodków. W badaniu wzięło udział 71 pedagogów (w tym 71% stanowili mężczyźni i 21% kobiety) z 15 placówek. Wiek ankietowanych mieścił się w zakresie od 26 do 57 lat (ze średnią wynoszącą 40 lat), staż pracy wahał się natomiast od 0,5 roku do 31 lat. W wyniku przeprowadzonego badania potwierdzono hipotezę o łączeniu metod wychowawczych. Zgromadzony materiał ujawnił, że największą popularnością cieszyły się metody typowe dla systemu dyscyplinarno-izolacyjnego (50% w 10 ośrodkach). W trzech instytucjach (20%) stosowano tylko elementy systemu dyscyplinarno-izolacyjnego i rodzinnego, a w 12 placówkach (80%) występowały metody wszystkich trzech systemów. Stwierdzono również, że wychowawcze oddziaływanie stosowano najczęściej za pośrednictwem kar i nagród (zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami w swojej pracy wykorzystywało je 80% wychowawców). Brak przepustek okazał się najczęstszą (80%) konsekwencją ponoszoną przez podopiecznych za łamanie regulaminu. Do równie popularnych należało karne przeniesienie do innej placówki (90%), zakaz oglądania telewizji i słuchania muzyki (80%) czy przeniesienie do innej grupy (70%). Respondenci przyznali się do stosowania siły wobec wychowanków, które usprawiedliwiano najczęściej takimi zachowaniami podopiecznych jak: złamanie regulaminu (90%), bójka z kolegą (90%), agresja fizyczna wobec opiekuna (90%), próba ucieczki (80%) lub próba wniesienia do ośrodka alkoholu lub narkotyków. Zdaniem większości badanych (70%) całkowity zakaz stosowania siły fizycznej wobec wychowanka jest słuszny, jednak nierealny.