Badanie miało charakter pilotażowy; jego celem była diagnoza prawidłowości działań podejmowanych w placówce wychowania resocjalizacyjnego. Próbę badawczą stanowiło 80 nieletnich umieszczonych w Zakładzie Poprawczym w Ostrowcu Świętokrzyskim. Większość badanych dopuściła się pierwszych czynów karalnych w wieku 13 i 14 lat (trzy osoby w wieku 11 lat). Wśród popełnionych przestępstw respondenci wymieniali kradzieże, pobicia i włamania (pięć osób dopuściło się gwałtu, dwie – zabójstwa). Wiek większości osób mieścił się w przedziale od 15 do 18 lat. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że dla większości ankietowanych najbliższymi osobami byli członkowie rodziny (przede wszystkim matki), przyjaciele, koledzy, dziewczyna. Rodzina okazała się także najczęściej wskazywaną odpowiedzią w pytaniu o osobę lub rzecz nadającą sens życiu nieletnich. W wypowiedziach badanych bardzo często wyrażano wdzięczność matce. W stosunku do ojca respondenci ujawniali raczej złość, niechęć, żal lub wstyd. Ojciec w rodzinach uczestników badania był postacią drugorzędną. Otrzymane odpowiedzi pozwoliły ponadto przypuszczać, że w większości domów osób badanych brakowało zasad. Większość nieletnich, po półrocznym pobycie w zakładzie, nie wiedziała, czym się kierować w życiu, lub odpowiadała, że coś ich ciągnie do popełniania złych rzeczy. Na podstawie zebranych danych wysnuto wniosek o możliwości większej szansy na resocjalizację części ankietowanych pod warunkiem umieszczenia ich w zakładzie innego typu niż zakład zamknięty.