Badanie przeprowadzono w celu diagnozy potrzeb oraz oczekiwań skazanych wobec różnych instytucji z uwagi na okoliczności ich powrotu do społeczeństwa po wyjściu z zakładu karnego, a także w celu poznania opinii na temat otrzymywanej pomocy postpenitencjarnej. Próbę badawczą stanowiło 50 dorosłych recydywistów, którzy przebywali w Areszcie Śledczym w Gdańsku. Wiek większości respondentów mieścił się w zakresie od 25 do 34 lat (52%), 32% badanych miało 35-44 lat, 28% osób – 45-54 lat, a 4% – powyżej 55 lat. Stopień recydywy 28% skazanych to odbywanie kary pozbawienia wolności po raz drugi, 26% odbywało ją po raz trzeci i po raz czwarty, a 32% – wybrało odpowiedź: więcej. Do opuszczenia zakładu pozostał miesiąc 6% ankietowanych, pół roku – 10%, do trzech lat – 54%, do pięciu lat – 26%, do 10 lat – 32%, powyżej 10 lat – 4%. Do zebrania materiału badawczego zastosowano kwestionariusz ankiety. Przeprowadzone badanie pozwoliło wykazać, że wśród form wsparcia udzielanego przez administrację zakładu karnego respondenci najczęściej wymieniali: sfinansowanie przejazdu do miejsca zamieszkania środkami komunikacji publicznej (50%), pomoc w wyrobieniu dowodów osobistych (41%), pomoc rzeczową w postaci odzieży, leków, protez itp. (35%), świadczenia pieniężne (32%) oraz dopłaty do zobowiązań czynszowych (22%). Największe zastrzeżenia skazani okazali się mieć do niewystarczającej pomocy pieniężnej (86%). Zgodnie z uzyskanym materiałem 32% ankietowanych było zdania, że zakłady karne powinny udzielać pomocy do momentu pełnego usamodzielnienia się postpenitencjariusza. 44% respondentów nie znało instytucji, w których mogliby uzyskać pomoc po wyjściu na wolność.