Badanie przeprowadzono w celu diagnozy sposobu rozumienia leksemów chłopiec i chłopak przez młodzież szkolną. Próbę badawczą stanowili uczniowie gimnazjów zlokalizowanych w Trzebni (województwo małopolskie), Tychach (województwo śląskie) oraz Ozimku (województwo opolskie) w wieku od 13 do 16 lat. Analizie poddano 265 ankiet, w których poproszono o podanie znaczenia słów chłopak oraz chłopiec. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono swoistą deformację oglądu świata – jego subiektywność i niekompletność. Badani w definiowaniu najczęściej posługiwali się wyrazem nadrzędnym, który według nich był najlepszym odpowiednikiem gatunku nadrzędnego (człowiek, osoba, mężczyzna, płeć męska, nastolatek, kolega, sympatia). Respondenci wyraźnie rozróżniali oba opisywane leksemy, uznawali chłopaka za młodego mężczyznę, natomiast chłopca za dziecko płci męskiej. Okazało się, że elementem różnicującym zgromadzony materiał był podawany w definicjach przedział wiekowy. Uczennice określiły wiek chłopaka do 20. roku życia, uczniowie z kolei – do 25. roku życia. Wśród odpowiedzi udzielonych przez dziewczęta odnotowano ponadto większą liczbę podkategorii chłopca oraz więcej błędów logicznych w definiowaniu. Wszyscy badani stosunkowo rzadko ujmowali opisywane leksemy w kategoriach sympatii czy kolegi.