Badanie przeprowadzono w celu określenia czynników optymalizujących wpływ programów stypendialnych i takich, które mogą stanowić przeszkody w dalszej karierze młodych naukowców. Posłużono się trzema metodami badawczymi: case study, obserwacją uczestniczącą i indukcją analityczną. Analizowano dane: subiektywne (wygenerowane z wywiadów, m.in. narracja biograficzna, postrzeganie programów stypendialnych, opis przebiegu programu, ocena stypendysty, propozycja zmian w programach), obiektywne (zastane, w tym urzędowe, m.in. CV, ogólnodostępne informacje na temat stypendystów, opublikowane w prasie itp.) oraz uzupełniające (mieszane, w tym obserwacje z laboratoriów, kontekst wyjazdu, kontekst kraju pobytu). Wyodrębniono trzy grupy stypendystów: pionierzy (stypendyści w latach 1995–1998), kontynuatorzy (2001–2002) i obieżyświaty (2006). Stwierdzono znaczące różnice między stypendystami w zależności od dyscypliny nauki – większe umiędzynarodowienie nauki bardziej dotyczy przedstawicieli nauk matematyczno-przyrodniczych. W przypadku humanistów rozwój ich karier nie jest zdeterminowany przez posiadanie swojego zespołu. Okazało się, że kariera kobiet nieposiadających dzieci była analogiczna pod względem stopnia zaawansowania do karier mężczyzn. Żaden z respondentów nie uważał, że był ofiarą nierównego traktowania. Fundacja na rzecz Nauki Polskiej w dużym stopniu dynamizuje środowisko naukowe, które jest bardziej mobilne dzięki programom stypendialnym, zwłaszcza dzięki programowi KOLUMB.