Celem badania była diagnoza tożsamości osób z niepełnosprawnością intelektualną w fazie późnej adolescencji (wiek: 16–19 lat) oraz wyłaniającej się dorosłości (wiek: 20–25 lat) w porównaniu z ich pełnosprawnymi rówieśnikami. W badaniu wzięło udział 12 osób z lekką niepełnosprawnością intelektualną oraz 145 osób sprawnych intelektualnie. Badani uczęszczali do liceów ogólnokształcących, szkoły zawodowej, studium policealnego i uczelni państwowych, a także uczestniczyli w warsztatach terapii zajęciowej i uczęszczali do szkoły specjalnej. W badaniu osób sprawnych posłużono się Skalą Wymiarów Rozwoju Tożsamości (Dimensions of Identity Development Scale – DIDS) Luyckxa i in. (2008). W części poświęconej osobom niepełnosprawnym wykorzystano autorskie narzędzie – wywiad indywidualny, oparty na idei pięciu wymiarów tożsamości według skali DIDS. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną różnią się od swoich sprawnych rówieśników pod względem natężenia czterech spośród pięciu wymiarów tożsamości i pod względem rodzaju statusu tożsamości. Wśród osób pełnosprawnych wyróżniono pięć statusów tożsamości: tożsamość osiągniętą, ruminacyjną, rozproszoną, nadaną i moratoryjną. Natomiast w grupie osób niepełnosprawnych stwierdzono dwa statusy: tożsamość osiągniętą i ruminacyjną. Ponadto, bez względu na status tożsamości osoba niepełnosprawna osiągała niższe wyniki dla poszczególnych wymiarów niż jej pełnosprawny rówieśnik. Analizie poddano także wyniki wszystkich 12 niepełnosprawnych, uczestniczących w badaniu. Okazało się, że w całej grupie zauważalne były znaczne różnice interindywidualne w natężeniu wymiarów tożsamości i rodzaju statusu tożsamości. Rozwój tożsamości nie musi być ograniczany przez niepełnosprawność intelektualną, ale proces ten może być silnie modyfikowany przez czynniki środowiskowe (rodzina, szkoła, środowisko rówieśnicze).