Przedmiotem badania był związek między inteligencją emocjonalną uczniów a ich osiągnięciami w nauce. Badaniem objęto 203 uczniów ze śląskich liceów ogólnokształcących. Posłużono się dwiema metodami badawczymi: analizą dokumentów i ankietą. Zdolności poznawcze w ramach inteligencji emocjonalnej zdiagnozowano za pomocą Kwestionariusza do Badania Inteligencji Emocjonalnej w autorskim opracowaniu. Kwestionariusz składał się z 50 twierdzeń, do których przyporządkowano pięciopunktową skalę: zawsze, często, czasami, rzadko, nigdy. Maksymalna liczba punktów, którą mogli uzyskać respondenci: 200. Co czwarty badany licealista przejawiał wysoki potencjał inteligencji emocjonalnej i osiągał najwyższe wyniki w nauce. 21,7% badanych osiągało równie wysokie wyniki, ale charakteryzowało się przeciętnym poziomem inteligencji emocjonalnej. Wśród osób o najmniejszych umiejętnościach radzenia sobie z emocjami żaden uczeń nie miał bardzo wysokich osiągnięć szkolnych. Wśród uczniów inteligentnych emocjonalnie jedna osoba przejawiała trudności w nauce. Inteligencja emocjonalna okazała się nie różnicować silnie szkolnych osiągnięć licealistów. Mogło to wynikać z dwóch powodów: niedoskonałej konstrukcji narzędzia albo wieloczynnikowego uwarunkowania osiągnięć szkolnych. Na osiągane rezultaty w nauce wpływają takie czynniki jak: uzdolnienia, pracowitość, punktualność, dokładność, samoocena, potrzeby intelektualne, a nie tylko umiejętności społeczne, kontrola emocjonalna albo odpowiednia motywacja. Na podstawie przeprowadzonego badania można sądzić, że sukces szkolny licealistów jest wspomagany przez inteligencję emocjonalną (na poziomie tendencji). Nie stwierdzono istotnych statystycznie zależności między wysokimi zdolnościami poznawczymi do radzenia sobie z emocjami a jakością zdobywanych ocen.