Badania nad dysleksją rozwojową prowadzono w roku szkolnym 2001/2002, 2002/2003 oraz 2003/2004. Zdiagnozowano – pod kątem specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu – 300 uczniów klas IV-VI szkoły podstawowej, także gimnazjów oraz szkół średnich (licea profilowane, ogólnokształcące i technika) w powiecie zamojskim. W badanej próbie było 86 dziewcząt i 214 chłopców. Na podstawie badania za pomocą Skali Inteligencji Wechslera stwierdzono, że 11 osób ma iloraz inteligencji 130 i powyżej, 37 – 166-129, 205 – 86-115, a 47 – 85 i poniżej. 47 badanych nie można było zakwalifikować do grupy dyslektyków ze względu na iloraz inteligencji niższy niż przeciętny. Z badania wykluczono także osoby, które nie opanowały czytania i pisania ze względu na niewłaściwe metody nauczania albo wadę wzroku, słuchu i wymowy. Zatem wśród dyslektyków ostatecznie było 220 uczniów, w tym 164 chłopców i 56 dziewcząt. Po przeprowadzeniu diagnozy specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu autorka badania wydała 125 opinii stwierdzających dysleksję rozwojową (dysleksję, dysortografię i dysgrafię) oraz 37 opinii stwierdzających dysgrafię. W przypadku pozostałych 45 uczniów autorka udzieliła wskazówek ukierunkowujących pracę z dzieckiem, a także zaleciła badania uzupełniające po dwuletniej pracy w domu i szkole.