Celem badania było określenie zależności między specyfiką choroby przewlekłej (astmy, cukrzycy i niepełnosprawności ruchowej) a przystosowaniem społecznym młodzieży. Objęto nim 180 osób chorych przewlekle w wieku 13-19 lat, w tym 60 osób chorych na astmę, 60 – na cukrzycę, 60 – z niepełnosprawnością ruchową. Do pomiaru przystosowania społecznego wykorzystano Kwestionariusz HPI: problemy osób niepełnosprawnych T. Witkowskiego. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że młodzież z chorobą przewlekłą radziła sobie na ogół dobrze, choć nie bez pewnych charakterystycznych problemów. Osoby cierpiące na astmę najgorzej radziły sobie w sferze zajęciowej, najlepiej zaś w sferze społecznej. Odwrotna zależność charakteryzowała młodzież z cukrzycą, która najwięcej problemów miała w sferze społecznej, najmniej zaś w rodzinnej, osobowościowej i zajęciowej. Osoby niepełnosprawne ruchowo wykazywały średni poziom przystosowania we wszystkich sferach. Istotne różnice statystyczne między badanymi grupami pojawiły się jedynie w przypadku sfery zajęciowej i społecznej – w pierwszym przypadku najwięcej problemów miała młodzież z astmą, następnie z cukrzycą, natomiast w drugim przypadku wyłącznie chorzy na cukrzycę. Dodatkowym czynnikiem różnicującym badanych ze względu na sposób funkcjonowania społecznego okazała się płeć.