Celem badania było ustalenie związku między zaburzeniami powstałymi w okresie okołoporodowym, wywołanymi zamartwicą, a osiągnięciami szkolnymi dziecka. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego oraz metodę indywidualnych przypadków przy wykorzystaniu następujących technik badawczych: wywiadu, analizy dokumentów, analizy statystycznej, analizy socjometrycznej i skali szacunkowej. Wśród narzędzi badawczych znalazły się kwestionariusz do badania dokumentacji szkolnej dzieci, kwestionariusz do mierzenia uspołecznienia dziecka, kwestionariusz Plebiscytu życzliwości i niechęci, kwestionariusz do badania dokumentacji szpitalnej dzieci i ich matek oraz kwestionariusz wywiadu z rodzicami. Badaniem objęto 209 dzieci urodzonych w 1989 roku w Szpitalu Położniczo-Ginekologicznym w Opolu, uczących się w ośmiu szkołach podstawowych, w tym 98 dzieci, które otrzymały 1-7 pkt w skali V. Apgar oraz 111 urodzonych w dobrym stanie zdrowia. W próbie znalazło się 123 chłopców i 86 dziewcząt. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że dzieci urodzone w zamartwicy miały nieco niższe wyniki w nauce niż dzieci urodzone w dobrym stanie zdrowia, przy czym odnotowane różnice nie były istotne statystycznie (na poziomie α = 0,01). Dzieci urodzone w zamartwicy ciężkiej osiągały niższe wyniki od dzieci urodzonych w zamartwicy średniego stopnia (wyniki szkolne na poziomie niskim i średnim), przy czym w pierwszej grupie znajdowało się jedynie 14 osób, przez co trudno było wnioskować na tej podstawie o całej populacji. Na podstawie zgromadzonych danych stwierdzono również, że poziom uspołecznienia dzieci urodzonych w zamartwicy był wyższy od poziomu uczniów z grupy kontrolnej, co świadczyło o większej łatwości w wyrównywaniu zaburzeń rozwoju społecznego niż braków w sferze intelektualnej. Pomiar przeprowadzony w nieformalnej grupie dzieci ujawnił większą sympatię kolegów do dzieci urodzonych w zamartwicy niż do rówieśników z grupy kontrolnej. Analiza przypadków trojga badanych urodzonych w zamartwicy nie pozostawiła wątpliwości co do tezy, że rodzice mieli znaczący wpływ na rozwój dzieci – w dwóch przypadkach usilne zabiegi i działania kompensacyjne rodziców przyczyniły się do złagodzenia niekorzystnych skutków niedotlenienia noworodka, w jednym zaś brak wsparcia rodziców zdecydował o nieprawidłowym rozwoju poznawczym i emocjonalnym. Liczba nieprawidłowości w budowie lub funkcjonowaniu organizmu dzieci urodzonych w zamartwicy była dwukrotnie wyższa od liczby nieprawidłowości stwierdzonych u dzieci urodzonych w dobrym stanie zdrowia.