Do zebrania materiału badawczego wykorzystano takie narzędzia jak ankietę dla uczniów i nauczycieli, technikę socjometryczną, wywiad z pedagogiem i reedukatorem oraz analizę wypracowań uczniów. Badaniem objęto łącznie 178 uczniów dyslektycznych oraz 45 nauczycieli; łączna liczba uczniów biorących udział w badaniu (dyslektycznych i niedyslektycznych) wyniosła 547 (od klasy trzeciej do ósmej szkoły podstawowej). Wyniki badania wykazały mniej pozytywną postawę uczniów dyslektycznych wobec lekcji języka polskiego. Mimo to większość preferencji dotyczących przedmiotów szkolnych była podobna wśród uczniów dyslektycznych i niedyslektycznych. W odróżnieniu od pozostałych uczniów dyslektycy napotykali większe problemy na lekcjach języka polskiego i języków obcych. Z zachowania uczniowie dyslektyczni otrzymywali najczęściej oceny dobre, a uczniowie bez dysleksji – wzorowe i bardzo dobre. Badaczka zauważa, że niższe oceny z zachowania wśród uczniów dyslektycznych mogą wynikać ogólnie z gorszych ocen otrzymywanych przez te osoby z innych przedmiotów, a w oczach nauczycieli niższe oceny z innych przedmiotów przekładają się na składową oceny z zachowania. Badanych z dysleksją zapytano o przyczyny niepowodzeń i trudności w nauce. 34 osoby wskazały dysleksję, 12 ortografię, 16 lenistwo i tyle samo nauczyciela, 25 stopień trudności przedmiotu, ośmiu wymieniło konkretny przedmiot, a tyle samo wskazało ogólnie trudności w uczeniu się. Stres w tym kontekście wymienił jeden uczeń, a 20 twierdziło, że nie mają żadnych trudności w nauce. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że uczniowie dyslektyczny zajmują na ogół niską pozycję w klasie i w przeważającej części są nieakceptowani.