Przedmiotem badania były neologizmy tworzone przez dzieci w wieku 7-9 lat. Materiał badawczy zebrano na podstawie tekstów mówionych i pisanych uczniów białostockich szkół podstawowych. Analiza danych pozwoliła wyodrębnić następujące zakresy tematyczne charakterystyczne dla badanych dzieci: 1) nazwy szkoły, przedmiotów nauczania, ocen, przezwiska nauczycieli i uczniów; 2) nazwy gier i zabaw; 3) nazwy zajęć sportowych; 4) zainteresowania techniczne; 5) życie codzienne. Neologizmy tworzone przez dzieci przyjmowały najczęściej postać rzeczowników, czasowników i przymiotników. Wyniki badania pozwoliły również stwierdzić, że spontaniczna twórczość neologiczna dzieci stanowiła przejaw analizowania, dostrzegania i porównywania oraz rozumowania przez analogię. Dzieci świadomie manipulowały tworzywem językowy i przyjmowały rolę poszukiwaczy, eksperymentatorów i wynalazców. Neologizmy pojawiały się głównie w warunkach swobodnej konwersacji, w związku z czym należało je rozpatrywać w kontekście kompetencji komunikacyjnych dziecka-nadawcy. Oprócz umożliwiania szybkiego porozumiewania się neologizmy pełniły również między innymi funkcję integracyjną, zapewniały bowiem poczucie przynależności do grupy.