Celem badania było określenie udziału rodziców i nauczycieli w wyrównywaniu szans edukacyjnych uczniów niepełnosprawnych w środowisku wiejskim. Badaniem objęto 44 uczniów niepełnosprawnych, uczęszczających do ogólnodostępnych szkół w powiecie białostockim, w tym 10 osób z wadą wzroku, dziewięć z wadą słuchu, osiem z niepełnosprawnością intelektualną, osiem z mózgowym porażeniem dziecięcym oraz dziewięć przewlekle chorych. Badani pochodzili z rodzin pełnych o średnim (47,7%) albo niskim (52,3%) statusie materialnym. 59,1% posiadało jednego brata lub siostrę, 38,6% pochodziło z rodzin wielodzietnych. Większość rodziców posiadała wykształcenie średnie (częściej matki). W badaniu wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego z zastosowaniem ankiety skierowanej do rodziców i nauczyciela. Wyniki badania ujawniły bardzo złą sytuację uczniów niepełnosprawnych, uczęszczających do szkół ogólnodostępnych. Jednym z ważnych uwarunkowań tej sytuacji była niewłaściwa postawa zarówno rodziców, jak i nauczycieli. Bierność wielu rodziców wynikała z przyzwyczajenia i wygodnictwa, ale również z braku wiedzy o możliwościach wspomagania rozwoju dziecka. Nauczyciele nie przejawiali inicjatywy w celu wykorzystania możliwości organizacyjnych do zapewnienia niepełnosprawnym uczniom dodatkowej pomocy. Tylko dwóch nauczycieli kierowało się w swoim wyborze studiów podyplomowych potrzebami podopiecznych, pozostali traktowali dokształcanie się instrumentalnie – jedynie jako argument chroniący ich przed zwolnieniem.