Badanie sondażowe przeprowadzono w grupie 113 studentów studiów zaocznych i podyplomowych w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie. W badanej próbie 100% stanowiły kobiety, ale różniły się pod względem wieku, stażu pracy i in. 62 osoby to nauczycielki ze stażem od 11 do 20 lat, z kolei 24 studentki pracowały w zawodzie nauczyciela od sześciu do 10 lat. 84 badane legitymowały się średnim wykształceniem, a 29 – wyższym. 73 respondentki pracowały w miejskich placówkach. Twórczość ankietowane rozumiały jako m.in.: Uczenie dziecka samodzielności myślenia; Rozbudzanie u dzieci ciekawości, spontanicznych zachowań; Nowatorskie metody pracy, które pobudzają do aktywnego działania; Eksperymentowanie. Do działań, które rozwijałyby twórczość językową dzieci, badane zaliczyły: tworzenie wierszy, zabawy w teatr, wymyślanie piosenek, śpiewanek, dialogów, układanie rymowanek i wierszyków, układanie zakończeń do bajek i opowiadań, układanie historyjek obrazkowych, bogacenie słownictwa za pomocą burzy mózgów, deklamację wierszy, przewidywanie zakończenia utworu, wymyślanie tytułu, techniki Celestyna Freineta. Wymienione metody systematycznie stosowało 21 studentek, a 92 robiły to często. Wiedzę i pomysły służące do rozwijania twórczości dzieci badane czerpały z czasopism pedagogicznych (113 wskazań), warsztatów metodycznych (78), kursów doskonalenia zawodowego (cztery), czasopism dla dzieci (83), programów telewizyjnych (47), kursów animatorów zabawy (jedno wskazanie), literatury fachowej (108), rady pedagogicznej szkoleniowej (pięć wskazań).