Autor rozważa – na podstawie wyników dotychczasowych badań – potwierdzony wpływ inteligencji emocjonalnej na osiągnięcia szkolne i akademickie. Goleman (1997) przypisał inteligencji emocjonalnej 80% wariancji powodzenia życiowego, również jeśli chodzi o osiągnięcia edukacyjne. Dowiedziono już (Shutte i in., 1998), że inteligencja emocjonalna wpływa na średnią ocen uzyskiwanych przez studentów (związek między obiema zmiennymi: r = 0,33). Wniosek ten potwierdziły inne badania (Parker i in., 2004), w których dowiedziono, że wyższy poziom inteligencji emocjonalnej uczniów wpływa na wyższą średnią ocen końcoworocznych; uczniowie o wyższej inteligencji emocjonalnej radzili sobie także lepiej po rozpoczęciu nauki akademickiej (Parker, Summerfeldt, Hogan, Majeski, 2004), rzadziej rzucali studia (Parker, Hogan, Estabrook, Oke, Wood, 2006). Inne badania kwestionariuszowe – np. Parnell, 2007; Walker, 2006 – potwierdziły wpływ inteligencji emocjonalnej na osiągnięcia szkolne. Holt (2007) w swoim badaniach za pomocą testu MSCEIT wykazała pozytywny wpływ poziomu inteligencji emocjonalnej na osiągnięcia edukacyjne studentów. Autor wskazuje, że inteligencja emocjonalna nie ma może aż tak silnego wpływu, jak chciałby Goleman (1997), ale stanowi jeden z ważniejszych czynników efektywności funkcjonowania poznawczego w szkole, chociaż nie jest tak silna jak inteligencja „akademicka” (inteligencja poznawcza wyjaśnia blisko 25% wariancji osiągnięć szkolnych, por. Cronbach, 1990; Jensen, 1980; Neisser i in.; za: Nęcka, 2003).