Celem badania było określenie zależności między występowaniem myśli samobójczych a osiągnięciami szkolnymi młodzieży, różnic w częstotliwości występowania myśli samobójczych u osób z wysokimi osiągnięciami i osób z niepowodzeniami szkolnymi oraz stosunku do sukcesów szkolnych w obu wymienionych grupach. W badaniu wykorzystano następujące narzędzia badawcze: Skalę Poczucia Beznadziejności A.T. Becka, A. Weissmana, D. Lestera i L. Trexlera do pomiaru poziomu poczucia beznadziejności jako predykatora myśli samobójczych; dyferencjał semantyczny współautorstwa Osgooda, Suciego i Tannenbauma do pomiaru postaw młodzieży wobec samobójstwa; Skalę PIL J.C. Crumbaucha i L.T. Maholicka do pomiaru poczucia sensu życia; Skalę Rzeźnika do diagnozy występowania myśli samobójczych. Badaniem objęto 130 uczniów trzech krakowskich liceów ogólnokształcących, przy czym do dalszej analizy zakwalifikowano 126 kompletnych ankiet. Próba składała się w 35% z kobiet i w 65% z mężczyzn. 63 osoby miały wysokie osiągnięcia szkolne, tyle samo osób doświadczyło niepowodzeń szkolnych. Wyniki badania pozwoliły potwierdzić hipotezę, zgodnie z którą częstotliwość myśli samobójczych była większa wśród uczniów doświadczających niepowodzeń szkolnych. W obydwu grupach większe ryzyko występowania myśli samobójczych dotyczyło kobiet. Nie stwierdzono występowania zależności między osiągnięciami szkolnymi a stosunkiem do sukcesów szkolnych.