Celem badania było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy i jakie różnice występują pomiędzy dziećmi alkoholików i niealkoholików w nasileniu internalizacji i eksternalizacji zaburzeń. Starano się również określić zasoby o charakterze podmiotowym i rodzinnym oraz czynniki ryzyka determinujące występowanie zaburzeń internalizacyjnych i eksternalizacyjnych wśród dzieci na różnych etapach ich życia, z uwzględnieniem rodzaju zaburzeń. Badaniem objęto dzieci w wieku przedszkolnym i młodzież licealną. W pierwszym przypadku przebadano 86 matek dzieci w wieku 3-5 lat, w drugim – 110 uczniów w wieku 17 lat, w tym 67 chłopców i 43 dziewczęta. Dobór badanych do grup odbywał się na podstawie wyników kwestionariusza AUDIT. W każdym przypadku kompletowano grupę kliniczną i grupę kontrolną. W badaniu wykorzystano następujące narzędzia badawcze: Kwestionariusz do Badania Typu Przywiązania, Kwestionariusz Stylu Wychowania, Kwestionariusz Temperamentu EAS-C, Kwestionariusz do Badania Zaburzeń Lękowych, Kwestionariusz do badania Nadpobudliwości Psychoruchowej. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że dzieci alkoholików wyróżniają się na tle dzieci niealkoholików większym nasileniem zaburzeń internalizacyjnych i eksternalizacyjnych już w późnym okresie nauki przedszkolnej. Oba typy zaburzeń współwystępowały z różnymi konfiguracjami cech temperamentu i stylu przywiązania. Styl wychowania rodziców nie był związany w sposób istotny statystycznie z uporczywością problemów psychologicznych dzieci i młodzieży. Przyjęty model wyjaśniający uwarunkowania zaburzeń internalizacyjnych i eksternalizacyjnych okazał się lepiej tłumaczyć przyczyny pierwszego rodzaju zaburzeń niż drugiego.