W badaniu przyjęto następującą hipotezę: akceptacja społeczna dzieci niepełnosprawnych przez ich pełnosprawnych rówieśników zależy od rodzaju niepełnosprawności. Do zebrania materiału wykorzystano Skalę Akceptacji Społecznej dla Dzieci w autorskiej konstrukcji. W skali znalazło się dziewięć zdań z opisem różnych sytuacji interpersonalnych, np.: Zaakceptowałbym to dziecko jako mojego brata lub siostrę. Zaakceptowałbym to dziecko jako mojego sąsiada. Zaakceptowałbym to dziecko na moim osiedlu. Na pięciopunktowej skali badany uczeń zaznaczał odpowiedź, która najbardziej pasowała do jego przekonań. W badaniu wzięło udział 76 pełnosprawnych uczniów w wieku 12 lat, w tym 40 chłopców i 36 dziewcząt. Badani uczęszczali do klas szóstych szkoły podstawowej w Łodzi oraz województwie łódzkim. 26,3% dzieci mieszkało na wsi. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że dzieci byłyby skłonne zaakceptować swoich niepełnosprawnych rówieśników (zdecydowanie tak albo raczej tak) w pięciu z dziewięciu podanych sytuacji interpersonalnych. Najbardziej akceptowane były dzieci chorujące na cukrzycę, najmniej – dzieci z zaburzeniami zachowania. Płeć nie miała wpływu na poziom akceptacji niepełnosprawnych rówieśników, co potwierdziło wyniki badań przeprowadzonych przez E. Minczakiewicz (1997). W kategorii obejmującej ogólną akceptację istnienia osób niepełnosprawnych nie zauważono istotnych statystycznie różnic w poziomie akceptacji różnych kategorii dzieci niepełnosprawnych.