Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na pytania, jaką pozycję społeczną w klasach terapeutycznych i normalnych zajmują dzieci z parcjalnymi zaburzeniami rozwoju oraz czy pozycja dziecka w klasie ma związek z rodzajem zaburzenia. Do zebrania materiału badawczego posłużono się testem socjometrycznym J.L. Moreno. Próbę stanowiło 140 uczniów (w tym 110 pochodzących z miasta oraz 30 ze wsi) z zaburzeniami parcjalnymi, uczęszczających do szkoły podstawowej oraz gimnazjum. Respondenci uczyli się w klasach terapeutycznych (63,6% badanych z obszaru miejskiego) i normalnych (36,4% badanych z obszaru miejskiego). Do badania kwalifikowano osoby ze stwierdzonymi zaburzeniami percepcji wzrokowej, percepcji słuchowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, lateralizacji oraz zdolności stosowania zasad poprawnej ortografii. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że w klasach terapeutycznych 30% respondentów uzyskało średni poziom akceptacji w zespole klasowym, 24% poziom wyższy niż średni i 15,7% uczniów – poziom wysoki. Z kolei poziom niski oraz mniej niż średni osiągnęło łącznie 30% osób. Zgromadzony materiał pozwolił wykazać również, że w klasach normalnych w środowisku miejskim badani nie zajmowali wysokich i średnich pozycji na Skali Sympatii (30% ankietowanych uzyskało pozycję średnią, 25% – mniej niż średnią, a 45% – niską). Natomiast wśród respondentów ze środowiska wiejskiego 16,5% osób osiągnęło większy niż średni poziom akceptacji, 43,3% – średni, 10% – mniej niż średni, a 30% – niski. Na podstawie analizy uzyskanych odpowiedzi stwierdzono, że najniższe pozycje na Skali Sympatii osiągnęły dzieci w klasach normalnych w środowisku miejskim (jednocześnie nie odnotowano związku między poziomem akceptacji a średnią ocen respondentów).