Celem badania było określenie związku między religią a poczuciem sensu życiu. Badaniem objęto 1468 maturzystów z sześciu wybranych miast. Badani uczęszczali do techników, liceów zawodowych i liceów ogólnokształcących. Do zebrania materiału posłużono się ankietą. 8,6% respondentów zadeklarowało, że są głęboko wierzący. 63% uważało siebie za wierzących, 18,7% za niezdecydowanych w sprawach wiary, ale przywiązanych do tradycji. 6,2% maturzystów było obojętnych wobec spraw wiary. 2,8% zadeklarowało się jako niewierzący. 26,2% praktykowało w każdą niedzielę i czasami w dni powszednie, 32,3% w każdą niedzielę, 14,8% dwa albo trzy razy w miesiącu, 4,8% raz w miesiącu, 12,8% kilka razy w roku, 7,8% w ogóle nie praktykowało. 25,8% badanych było zadowolonych z życia, mimo że uważali je za mało sensowne. Prawie połowa z nadzieją widziała nadchodząca przyszłość. Blisko 20% maturzystów przyznało, że życie w ich opinii jest sensowne, ale nie daje zadowolenia. 5,2% deklarowało całkowicie pesymistyczne nastawienie – ci badani wątpili w sens życia. Nie stwierdzono znaczących różnic w nastawieniu do życia między uczniami uczęszczającymi do różnych typów szkół. Zauważono jedynie, że młodzież z techników nieco częściej niż z liceów ogólnokształcących w ogóle zastanawiała się nad życiem. Płeć różnicowała badanych pod względem nastawienia do życia – kobiety częściej niż mężczyźni myślały o swoim życiu, rzadziej zaś popadały w stan frustracji. Potwierdzono, że tam, gdzie sens życia występował w powiązaniu z problematyką religijną, tam wyższe wskaźniki religijnego sensu życia odnosiły się do kobiet.