Celem badania było scharakteryzowanie psychospołecznych uwarunkowań palenia tytoniu wśród młodzieży. Badaniem objęto próbę 131 uczniów klas VIII w dwóch warszawskich szkołach podstawowych: w Śródmieściu i na Woli. W wyniku badania ustalono: wpływ palenia papierosów przez domowników oraz posiadania własnego pokoju na wielkość grupy palącej młodzieży; negatywny wpływ przykładu palących domowników na palenie uczniów; wpływ wykształcenia rodziców na palenie dzieci; poziom wiedzy antynikotynowej wśród młodzieży palącej i niepalącej; wpływ posiadania bądź nieposiadania rodzeństwa na palenie wśród młodzieży. W szkole na Woli 58,2% uczniów, których domownicy palą, zadeklarowało, że pali papierosy. 9,7% młodzieży z tej szkoły paliło papierosy, podczas gdy ich domownicy nie palili. W Śródmieściu paliło 30,8% uczniów, których domownicy także palili; natomiast paliło 20,2% uczniów, których domownicy nie palili papierosów. Z danych uzyskanych dzięki badaniom wynikło, że zmniejszony kontakt rodziców z dziećmi miało prawie trzy razy większy wpływ na uczniów ze szkoły wolskiej niż przykład palenia przez rodziców. Na podstawie badania sformułowano m.in. następujące wskazania profilaktyczne: rodzice powinni ograniczyć palenie w obecności dziecka; rodzice powinni dbać o rozwój zainteresowań ich dzieci i stworzyć w domu przestrzeń, w której młodzież mogłaby je realizować; rodzice powinni poszerzać wiedzę antynikotynową swoją i swoich dzieci; rodzice posiadający kilkoro dzieci powinni wszystkim poświęcać odpowiednio dużo uwagi.