Przedmiotem badania był wpływ zróżnicowania płciowego młodzieży na nasilenie zachowań agresywnych. Sformułowano następujące pytania badawcze: Jakie są różnice między zachowaniami agresywnymi „kobiecymi” i „męskimi”? Jakie są różnice płciowe w nasileniu zachowań agresywnych? Czy różnica dotyczy intensywności zachowań agresywnych, a może przejawów, obserwowanych u przedstawicieli obu płci? Badaniem objęto 586 uczniów klas siódmych i ósmych szkoły podstawowej w małym mieście. W badanej próbie było 250 kobiet i 254 mężczyzn. Do zebrania materiału wykorzystano Kwestionariusz do Badań Agresywności Nastroje i humory Bussa i Durkee w adaptacji Choynowskiego, a także technikę nominacyjną do diagnozy agresywności (Zgadnij kto) według M. Szostak (1972) oraz dane z wywiadu, który przeprowadzono, by uzyskać dane na temat ocen z zachowania. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że agresywność chłopców ma charakter bardziej jawny, bezpośredni i jest przejawiana fizycznie. Dziewczęta charakteryzują się agresywnością pośrednią, nacechowaną wrogością i drażliwością. Dziewczęta i chłopcy zatem różnią się między sobą pod względem przejawiania agresji; nie potwierdzono istnienia różnic płciowych w nasileniu agresji. Obserwację tę autorka tłumaczy efektem wyrównywania ról (Piekarska, 1991) albo korzystnym przystosowawczo zjawiskiem „uniseksu”, czyli zanikania ekstremalnych cech kobiecych i męskich (Wasilenko, 1989).