Zgodnie z przyjętą hipotezą grupa osób w wieku niemobilnym jest bardzo niejednorodna pod względem chociażby wykształcenia, doświadczenia zawodowego, stanu zdrowia i charakteryzuje się odmiennymi motywami zaprzestania aktywności zawodowej oraz stosunkiem do proponowanych narzędzi aktywizujących. Badanie było częścią projektu realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. Badanie miało charakter jakościowy; objęto nim osoby nieaktywne zawodowo po 45. roku życia. Przeprowadzono 30 wywiadów bezpośrednich o umiarkowanym stopniu strukturalizacji z pracodawcami z Elbląga; 60 bezpośrednich wywiadów narracyjnych z bezrobotnymi; przeanalizowano ponadto dane zastane – statystyczne dane urzędowe dotyczące bezrobocia w powiecie elbląskim. Dobór próby badawczej miał charakter celowy. Wyróżniono następujące modele postaw: optymiści, rozczarowani, ofiary poprzedniego systemu, walczący o przetrwanie, pogodzeni. Osoby rozczarowane charakteryzowały się bardzo dużą chęcią zmiany swojej sytuacji, aktywnie szukały pracy i uważały, że główne przyczyny pozostawania bez zatrudnienia tkwią po stronie przyjmujących do pracy. Osoby te prezentowały bardzo wysoki etos pracy – traktowały ją jako wartość samą w sobie, źródło satysfakcji i dowartościowania. Osoby walczące o przetrwanie nie potrafiły określić przyczyny pozostawania bez pracy. Tak jak rozczarowani aktywnie szukały pracy, ale przejawiały niską chęć zmiany sytuacji. Pracę traktowały wyłącznie jako źródło dochodu. Badani sklasyfikowani jako pogodzeni również nie potrafili określić powodu pozostawania bez zatrudnienia, ale jednocześnie nie próbowali szukać pracy, nie chcieli też zmiany swojej aktualnej sytuacji.