Celem badania było opisanie przebiegu formowania się tożsamości i poczucia samodzielności u młodzieży o ograniczonej sprawności oraz młodzieży sprawnej w okresie wyłaniającej się i wczesnej dorosłości. Ogółem przebadano 824 osoby podzielone na pięć grup wiekowych: 18-20 lat, 21-23 lata, 24-26 lat, 27-29 lat, 30-35 lat. Zastosowano Skalę Wymiarów Rozwoju Tożsamości oraz Skalę Poczucia Dorosłości (SPD). Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że osoby niepełnosprawne w mniejszym stopniu oraz później niż osoby sprawne podejmowały zadania rozwojowe okresu dorosłości, wiążące się z formowaniem się tożsamości i poczuciem samodzielności. Pod koniec okresu adolescencji (18-20 lat) i na początku okresu dorosłości (21-23 lata) osoby niepełnosprawne odczuwały również w mniejszym stopniu kryzys tożsamości i wykazywały większą pewność co do kształtu swojego życia, tego, co chcą osiągnąć i czemu chcą się poświęcić. Tendencja ta ulegała odwróceniu w starszych grupach badanych, gdy to osoby pełnosprawne uzyskiwały wyższe wyniki w zakresie podejmowania zobowiązań i identyfikacji z nimi oraz poczucia samodzielności. W wyniku analizy uzyskanych danych stwierdzono ponadto, że poczucie samodzielności w większym stopniu wpływało na rozwój tożsamości osobowej niż podejmowanie się realizacji zadań rozwojowych.