Badanie podłużne miało charakter pilotażowy. Przebadano trzy pary bliźniąt – niemowląt monozygotycznych: DZ DZ, Ch Ch, Ch Dz, oraz ich matki. Założono wstępnie, że cechy osobowościowe matek (w ujęciu Eysencka) mogą modyfikować tempo i rytm rozwoju psychoruchowego dzieci. Rozwój psychoruchowy badanych bliźniąt opisano za pomocą Skali Rozwoju Psychoruchowego Brunet-Lezine (lokomocja i kontrola postawy, koordynacja wzrokowo-ruchowa, mowa, reakcje społeczne). Badanie przeprowadzono w 12. i 15. miesiącu życia niemowląt. Poziom psychotyzmu, ekstrawersji i neurotyczności matek określono za pomocą Zrewidowanego Inwentarza Osobowości Eysencka, Eysencka i Barretta EPQ-R. Wyniki badania potwierdziły wstępną hipotezę – cechy osobowościowe matek modyfikują rozwój psychoruchowy, społeczny i intelektualny dzieci. Okazało się, że ekstrawersja matek ma sprzyjający wpływ na rozwój psychoruchowy dziecka. Osoby ekstrawertywne łatwiej nawiązują kontakty z innymi ludźmi, potrafią odczytywać komunikaty pozawerbalne – mimiczne i pantomimiczne, co sprzyja nawiązywaniu lepszej interakcji także z własnymi dziećmi. Autorka badania zakłada także, że ekstrawertywne matki częściej wywołują epizody wspólnego zaangażowania z dzieckiem, podejmują również więcej prób nawiązania interakcji. Badanie wykazało, że mimo niekorzystnych wskaźników prenatalnych badanych niemowląt zauważono progres rozwoju sfery społecznej i ruchowej u dzieci matek ekstrawertywnych. Negatywny wpływ na rozwój dzieci miał natomiast umiarkowany psychotyzm badanych matek, który oznaczał zwiększoną predyspozycję do zachowań agresywnych wobec dzieci, również emocjonalny chłód w interakcji z dziećmi.