Badania miały charakter antropometryczny. Objęto nimi łącznie 792 studentów i 806 studentek pierwszego roku wychowania fizycznego w różnych ośrodkach akademickich w Polsce (Poznań, Bydgoszcz, Rzeszów, Łódź, Gdańsk, Katowice, Zielona Góra). Na podstawie wyników stwierdzono, że najwyżsi i najsmuklejsi studenci pochodzili z ośrodków: zielonogórskiego oraz poznańskiego (Akademia Wychowania Fizycznego w Poznaniu). W przypadku mężczyzn różnice istotne statystycznie dotyczyły wysokości i masy ciała, długości tułowia, długości kończyn dolnych, szerokości barków, klatki piersiowej, głębokości klatki piersiowej, obwodów ramienia w spoczynku, uda oraz grubości fałdów skórno-tłuszczowych na brzuchu i pod łopatką. Natomiast różnice istotne statystycznie w próbie kobiet związane były z wysokością i masą ciała, długością tułowia, kończyn dolnych, szerokością barków, bioder, klatki piersiowej, głębokością klatki piersiowej, obwodami ramienia w spoczynku, uda oraz grubością podściółki tłuszczowej pod dolnym kątem łopatki. Okazało się ponadto, że wśród mężczyzn studiujących wychowanie fizyczne przeważa element atletyczny V, a wśród kobiet – element leptosomiczny I. Studentki z Poznania, Radomia i Zielonej Góry charakteryzowały się formułą somatyczną IYHA (u studentek z Łodzi stwierdzono dominujący pierwszoplanowy element A).