Celem badań było określenie poziomu świadomości rodzicielskiej i kultury pedagogicznej rodziców. W badaniu posłużono się technikami wywiadu i ankiety. Badaniem objęto 200 rodziców w wieku 28-52 lata, których dzieci były uczniami klas I-III. Badania przeprowadzono w jednym z miast na terenie województwa piotrkowskiego. Trzy czwarte respondentów dostrzegało wagę i doniosłość wychowywania dziecka w domu rodzinnym od urodzenia do osiągnięcia przez dziecko dorosłości. 17% rodziców dba o wychowanie dziecka przede wszystkim do momentu, aż rozpoczyna ono naukę w szkole. Dla wszystkich badanych rodziców dziecko jest największą i autonomiczną wartością; większość rodziców (ok. 67%) nie posiada gruntownej wiedzy na temat rozwoju psychofizycznego dziecka, metod i form wychowawczych; 61% rodziców nie docenia stosowania w praktyce pedagogicznej metody organizowania sytuacji wychowawczych i wdrażania do samowychowania; dobór przez rodziców nagród i kar uzależniony jest od ich wykształcenia i posiadanej wiedzy pedagogicznej; około 37% rodziców stosuje kary cielesne, z tego około 15% – kary poniżające godność dziecka; żaden z badanych rodziców nie stosuje w procesie wychowania różnorodności form; 23% rodziców czas wolny dziecka przeznacza na rozwój jego zainteresowań; wszyscy badani współpracują z wychowawcą klasy; tylko 29% w codziennej pracy z dzieckiem wykorzystuje wiedzę zdobytą na prelekcjach. Wysunięto postulat popularyzowania wiedzy pedagogicznej, a tym samym podnoszenia kultury pedagogicznej rodziców.