Celem badania było wykazanie, jak dzieci nadpobudliwe psychoruchowo są oceniane przez koleżanki i kolegów i czy są atrakcyjnymi partnerami w grupie społecznej, jaką jest klasa szkolna. Badaniami objęto 191 dzieci z siedmiu klas (II-IV) dwóch losowo wybranych szkół podstawowych na terenie miasta Lublina. W badanej grupie znalazło się 28 dzieci nadpobudliwych psychoruchowo (14,6%), których nadpobudliwość została wskazana przez nauczycieli i zdiagnozowana przez psychologów z poradni wychowawczo-zawodowej. Badania przeprowadzono grupowo, miały one charakter socjometryczny. Użyto następujących metod: testu socjometrycznego Moreno, techniki Powiedz kto, wywiadu z nauczycielem, analizy dokumentacji szkolnej. Wyniki pozwoliły stwierdzić, że sytuacja dzieci nadpobudliwych psychoruchowo w klasie szkolnej jest niekorzystna. Spostrzegane są one jako kłótliwe, wybuchowe, skłonne do bójek, płaczliwe, niekoleżeńskie, nieumiejące się bawić, niegrzeczne. Znacznie rzadziej są dostrzegane ich cechy pozytywne, takie jak towarzyskość, wesołość, energiczność. Ten stan rzeczy determinuje niską pozycję socjometryczną dzieci nadpobudliwych w hierarchii atrakcyjności uczniów w klasie. W przypadku prawidłowego oddziaływania nauczyciela-wychowawcy możliwa jest jednak zmiana stosunku grupy do dziecka.