Cele badania: charakterystyka pozycji socjometrycznej dziecka z rodziny niepełnej w grupie przedszkolnej i czynników wyznaczających jego popularność; próba opracowania propozycji mogących zmienić jego niekorzystną sytuację. Przebadano 200 dzieci w wieku pięciu i sześciu lat uczęszczających do sześciu przedszkoli w mieście. W grupie tej było 50 dzieci z rodzin niepełnych i 150 z rodzin pełnych. Niekompletność rodziny powstała z powodu: śmierci ojca (3 przypadki), rozwodu (28), urodzenia dziecka pozamałżeńskiego (7), dłuższego wyjazdu jednego z rodziców za granicę (12). Zastosowano następujące techniki: socjometrię, obserwację zachowania dzieci w grupie, rozmowę z dzieckiem (m.in. na temat powodów wyboru kolegów) oraz rozmowę z nauczycielkami przedszkoli na temat zachowania dzieci i projektu pracy nad zmianą niekorzystnej pozycji dziecka w grupie. Test socjometryczny przeprowadziły odpowiednio przygotowane nauczycielki przedszkola. Pytania zadawano dzieciom indywidualnie. Ocenie podlegały wszystkie dzieci w grupie. Pytania do badań sformułowano w sposób zrozumiały dla dzieci: Kogo z grupy koleżanek i kolegów zaprosiłbyś na swoje urodziny? Z którym z kolegów lub koleżanek chciałbyś pełnić dyżur? Z kim najchętniej się bawisz w przedszkolu? Po dokonaniu wstępnej analizy wyników ponownie odwiedzano przedszkola i rozmawiano z nauczycielkami, które zwykle potwierdzały informacje socjometryczne i mówiły szerzej o dzieciach popularnych i niepopularnych w grupie. Badania wskazały, że 14% dzieci z rodzin pełnych i 24% z rodzin niepełnych znajduje się poza zainteresowaniem swoich kolegów i koleżanek. Najbardziej izolowane były półsieroty (58,7%), dzieci z rodzin rozwiedzionych (28,7%), niezamężnych matek (14,3%), najmniej – dzieci, których ojcowie przebywali za granicą (8,3%). Dzieci izolowane dzielił krótki okres od zmiany struktury rodziny – w przypadku półsierot nie minęło pół roku od śmierci ojca, w przypadku dzieci z rodzin rozwiedzionych nie minął rok od rozwodu rodziców. Wzajemne wybory dzieci były dokonywane z reguły w ramach tej samej płci, a wybierające się dzieci miały taki sam lub podobny status socjometryczny. W obu grupach bardziej izolowani byli chłopcy. Matki dzieci izolowanych najczęściej miały wykształcenie podstawowe, co może wskazywać, że matki z wykształceniem średnim i wyższym lepiej radzą sobie z kryzysem w rodzinie. Dziecięce uzasadnienia wyborów pozytywnych były najczęściej zabarwione emocjonalnie. Dzieci o wysokim statusie socjometrycznym nauczycielki określały jako dzielące się z kolegami, pomysłowe i bezkonfliktowe. Dzieci niepopularne były agresywne i nie umiały współżyć w grupie. Praca nad zmianą niekorzystnej sytuacji dzieci izolowanych według ustalonego z nauczycielką programu oddziaływań w większości przypadków przyniosła pomyślne wyniki.