Celem badania było zidentyfikowanie sfer życia, które młodzi dorośli utożsamiają z dorosłą aktywnością, poznanie pierwszych doświadczeń młodzieży związanych z wkraczaniem w dorosłość oraz określenie sposobów kategoryzowania dorosłości przez młodzież. W badaniu zastosowano jakościową metodę wywiadu biograficzno-narracyjnego, którą objęto 16 osób w wieku mieszczącym się w przedziale 20-30 lat, w tym z dziewięcioma kobietami i siedmioma mężczyznami. Wszyscy badani pochodzili z Warszawy, posiadali wyższe wykształcenie lub byli studentami. Wypowiedzi młodych dorosłych nadały dorosłości charakter mozaiki, to znaczy ukazały jej fragmentaryczność i niepełność. Badani określali dorosłość jako proces, do tego nigdy niedokończony. Nie postrzegali jej jako osiągniętego, stabilnego stanu wyznaczonego przez obiektywne wydarzenia (np. założenie rodziny). Obraz ten związany był z fenomenem fragmentarycznej dorosłości, to znaczy z postrzeganiem siebie jako osoby dorosłej tylko w niektórych sferach życia. Pierwsze doświadczenia dorosłości opisane przez badanych miały bardzo różnorodny charakter, choć wiązały się najczęściej z pewnymi powtarzającymi się wzorcami, to znaczy z podjęciem pierwszej pracy, wyprowadzką z domu itp. Dorosłość kojarzono najczęściej z odpowiedzialnością za siebie i innych, umiejętnością radzenia sobie z konsekwencjami własnych działań, zdolnością do podejmowania autonomicznych decyzji. Definiowano dorosłość w kategoriach subiektywnych, indywidualistycznych i psychologicznych, rzadziej zaś w obiektywnych, jak status zawodowy, rodzinny czy majątkowy.