W badaniu formułowano dwie wstępne hipotezy: H1: Styl komunikacji zadaniowej matki jest predyktorem stylu komunikacji zadaniowej dziecka. H2: Styl komunikacji zadaniowej dziecka jest predyktorem radzenia sobie dziecka w sytuacji wystąpienia publicznego. Badaniem objęto 65 dzieci i tyle samo matek. W próbie dzieci znalazło się 31 dziewczynek i 34 chłopców. Wiek badanych dzieci mieścił się w przedziale 5,2 – 7,4 roku (średnia: 6,5 roku). Średni wiek matek natomiast wynosił 34 lata. W badaniu posłużono się Testem Komunikacji Zadaniowej Rodzic – Dziecko TKZ (Frydrychowicz, 2003). Podczas drugiej sesji badawczej rejestrowano wystąpienia publiczne dzieci, o których to wystąpieniach badani zostali uprzedzeni dwa tygodnie wcześniej. W ramach wystąpienia dziecko śpiewało głośno wybraną przez siebie piosenkę. W zakresie komunikacji zadaniowej 41,5% dzieci osiągnęło wyniki wysokie i bardzo wysokie, 36,6% średnie, a 24,6% niskie i bardzo niskie. Z kolei jeśli chodzi o ten sam rodzaj komunikacji, wśród matek 52,3% osiągnęło wyniki wysokie i bardzo wysokie, 35,3% średnie, 12,3% niskie i bardzo niskie. Wyniki badania pozwoliły potwierdzić sformułowane hipotezy. W rzeczywistości czynnikiem wpływającym na styl komunikacji zadaniowej dziecka był styl komunikacji zadaniowej matki. Dzieci, których matki charakteryzowały się wysokim poziomem partnerstwa zadaniowego, wykazywały wyższy poziom nastawienia zadaniowego w sytuacjach o charakterze zadaniowym. Z kolei dzieci o wysokim poziomie nastawienia zadaniowego lepiej radziły sobie w sytuacji wystąpienia publicznego.