Sformułowano następujące pytania badawcze: 1. Czy poziom wsparcia społecznego zmienia się wraz z wiekiem młodzieży? 2. Czy strategie radzenia sobie ze stresem pozostają w związku z poziomem postrzeganego przez młodzież wsparcia? 3. Czy wsparcie społeczne i strategie radzenia sobie ze stresem pozostają w związku z depresyjnością młodzieży? Badaniem objęto 377 uczniów; analizie poddano 342 kwestionariusze. W badanej próbie znalazło się 94 respondentów uczęszczających do szkół podstawowych, 136 do gimnazjów, 89 do liceów, 23 do techników. Wśród badanych było 189 dziewcząt i 153 chłopców. 274 osoby pochodziły z miasta, 68 – ze wsi. Pomiaru dokonano za pomocą Skali Wsparcia Społecznego, Kwestionariusza Radzenia Sobie ze Stresem przez Młodzież, Inwentarza Depresyjności Dziecka. Jeśli chodzi o rodziców, największe wsparcie młodzież otrzymywała ze strony matek (18,7% wskazań na łącznie 6430), a w dalszej kolejności ze strony ojców (11,8%). Nauczyciela wskazano jedynie 1,3% razy. Największe postrzegane przez młodzież wsparcie pochodziło od ich kolegów i koleżanek (38,3%). Na podstawie analizy korelacji Pearsona stwierdzono, że takie strategie jak poszukiwanie wsparcia społecznego, inwestowanie w przyjaźń i wspólne działanie są dodatnio związane z liczbą osób udzielających wsparcia oraz z satysfakcją z otrzymywanego wsparcia. Okazało się ponadto, że poziom depresyjności badanej młodzieży wynikał w dużej mierze ze strategii radzenia sobie ze stresem.