Sformułowano m.in. następujące hipotezy badawcze: dziewczęta w porównaniu z chłopcami gorzej oceniają swoje zdrowie biopsychospołeczne; nieskuteczne strategie radzenia sobie nasilają zaburzenia w sferze somatycznej, psychicznej i społecznej u nastolatków. Przyjęto również wstępnie, że poczucie koherencji i jego wymiary, takie jak zrozumiałość, zaradność i sensowność, pozwalają na przewidywanie kondycji somatycznej, psychicznej i społecznej, a także wpływają na kondycję zdrowotną w taki sposób, że zmniejszają skutki nieadaptacyjnego radzenia sobie ze stresem. Badaniem objęto 381 uczniów szkół ponadgimnazjalnych w wieku od 16 do 18 lat, w tym 323 osoby z liceum i 58 z technikum. W badanej próbie znalazło się 160 chłopców i 221 dziewcząt. Do zebrania materiału posłużono się Kwestionariuszem do Badania Zmęczenia Kosugo w polskiej adaptacji Kulik i Szewczyka (2005), a także Kwestionariuszem Orientacji Życiowej SOC-29 oraz Kwestionariuszem Radzenia Sobie ze Stresem Janke, Erdmann i Boucseni. Wyniki badania ujawniły, że dziewczęta dostrzegają więcej trudności w zakresie sprawności biopsychospołecznej niż chłopcy. Objawy tych zakłóceń wiązały się u uczennic z przeciążeniem psychicznym i ogólnym złym samopoczuciem. U chłopców stwierdzono nasilenie objawów złego samopoczucia. Zauważono ponadto, że wśród dziewcząt było blisko 2,5 raza więcej osób skarżących się na złe samopoczucie oraz cztery razy więcej osób mających nasilone dolegliwości bólowe. Potwierdzono istnienie najistotniejszych dodatnich korelacji między kondycją zdrowotną a sytuacją emocjonalną u dziewcząt. Oznacza to, że im uczennice bardziej chcą sprostać sytuacji stresowej przez koncentrację na emocjach, tym gorsza jest ich kondycja zdrowotna.