Celem badań było: zweryfikowanie repertuaru leksykalnych środków do wyrażania kondesacji i granulacji w języku polskim i francuskim; kontekst, w którym obserwowane podmioty najczęściej stosują zabieg kondensacji i granulacji; różnice bądź podobieństwa pomiędzy sposobem tworzenia struktur zdarzeniowych w języku obcym i języku ojczystym. W badaniach uczestniczyło sześciu polskich studentów filologii romańskiej (zaawansowany stopień znajomości języka francuskiego). Znajdywali się oni (w momencie przystąpienia do badań) na czwartym roku studiów. Badania polegały na rejestracji wypowiedzi ustnych w języku polskim i obcym u badanych studentów, którzy opowiadali, na podstawie materiału, poszczególne historie. Do badań wykorzystano historyjki obrazkowe oraz montaż filmu. Wyniki pokazały, że użyte przez studentów językowe środki bezpośrednie są bardzo bogate. W języku francuskim najczęściej używano takich środków językowych jak m.in.: przysłówki i przyimki temporalne, zaimki przysłowne; zaimki względne; przysłówki anaforyczne i eliptyczne; nominalizacje itd. W opowiadaniach polskich stosowano m.in.: zaimki względne; przysłówki i przyimki temporalne, zaimki przysłowne; rzeczowniki odczasownikowe; imiesłowy (przymiotnikowy czynny i przysłowny współczesny). Ponadto wyniki badań wskazały cztery przypadki zastosowania w opowiadaniach hipotaksy: przytaczanie słów, przypisanie właściwości zdarzeniom czy postaciom, wyrażanie kontekstu czasowego, opisywanie przyczyn i celu. Wniosek z badań jest następujący: obserwowani uczniowie potrafią budować struktury zdarzeniowe za pomocą dwóch różnych strategii (procedur), jakimi są kondensacja i granulacja.