Celem badania była odpowiedź na pytanie: w jaki sposób dzieci z zespołem ADHD postrzegają siebie w środowisku rodzinnym oraz jakie czynniki wpływają na sytuację tych dzieci w rodzinie. Próbę badawczą stanowiło 50 dzieci (w tym 19 dziewczynek oraz 31 chłopców) ze zdiagnozowaną nadpobudliwością psychoruchową oraz ich matki. Czynnikami decydującymi o doborze były przynależność do grupy dzieci biorących udział w zajęciach terapeutycznych w Specjalistycznej Poradni Profilaktyczno-Terapeutycznej oraz posiadanie opinii stwierdzającej zaburzenie w postaci zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Do zebrania materiału posłużono się metodą sondażu diagnostycznego oraz elementami metody indywidualnych przypadków (wśród wykorzystanych technik znalazły się m.in.: wywiad, analiza dokumentów, techniki projekcyjne czy obserwacja). Na podstawie zgromadzonych danych ustalono, że badane dzieci wychowywały się w różnych środowiskach rodzinnych, ze środowiska wiejskiego pochodziło 44% osób (miejskiego – 56%). Zdaniem wszystkich matek dzieci miały zaspokojone podstawowe potrzeby (mimo zróżnicowanej sytuacji materialnej ankietowanych). Zgromadzony materiał pozwolił wykazać również, że badane matki najczęściej reprezentowały postawę nadmiernego dystansu wobec swoich nadpobudliwych dzieci (47%), drugą grupę pod względem liczebności stanowiły matki charakteryzujące się postawą dawania rozumnej swobody (33%). Uzyskane odpowiedzi ujawniły ponadto, że zdecydowana większość badanych dzieci z zespołem ADHD postrzegała siebie pozytywnie (70%). Wśród odpowiedzi wskazujących swoje pozytywne cechy badani wymieniali najczęściej: towarzyskość, uczynność oraz pracowitość; 46% dzieci przyznało się do nieposłuszeństwa wobec rodziców i nauczycieli, a także do przysparzania problemów w domu. 69% respondentów deklarowało chęć zmiany swojego zachowania.