Celem badania było sprawdzenie, czy i jak typ kształcenia różnicuje wartościowanie polskiej młodzieży. Dane zbierano w dwóch etapach: wiosną 1988 roku przebadano 230 uczniów z warszawskich szkół trzech typów: podstawowych, zasadniczych zawodowych i ogólnokształcących, a także ich rodziców; wiosną 1989 roku przebadano 200 uczniów z krośnieńskich szkół zawodowych, techników i liceów ogólnokształcących oraz 36 nauczycieli uczących w tych szkołach. Zmierzono następujące zmienne: akceptację wartości konformistycznych vs samokierowania u młodzieży – za pomocą skali wartości wzorowanej na Parents Value Scale M. Kohna, akceptację różnych standardów ewaluatywnych, akceptację wartości konformistycznych vs samokierowania u rodziców i nauczycieli – analogicznie jak u młodzieży, strategie ukierunkowujące na tożsamość pragmatyczną vs pryncypialną. Badanie wykazało, że uczniowie zasadniczych szkół zawodowych są bardziej tradycyjni niż uczniowie liceów ogólnokształcących – bardziej cenią niektóre wartości tradycyjne i zewnętrzne standardy wartościowania. Również rodzice i nauczyciele uczniów szkół zawodowych bardziej niż rodzice i nauczyciele uczniów szkół ogólnokształcących cenią wartości tradycyjne i w większym stopniu ukierunkowują dzieci na rozwój tożsamości pragmatycznej niż pryncypialnej.