Badanie dotyczyło związku między wymiarem ekstrawersji – introwersji, poziomem neurotyzmu, ruchliwością i reaktywnością (jako różnymi aspektami temperamentu) a wymiarem optymizmu – pesymizmu jednostki. Przyjęto następujące hipotezy: U ekstrawertyków występuje wyższy poziom optymizmu (niższy pesymizm) niż u introwertyków. Z wysokim poziomem neurotyzmu wiąże się tendencja do pesymizmu, z niskim zaś – dominacja optymizmu. Osoby wysokoreaktywne są bardziej pesymistyczne (mniej optymistyczne) niż jednostki niskoreaktywne. Wysoka ruchliwość zachowania sprzyja optymizmowi, niska zaś – pesymizmowi. Do badania temperamentu wykorzystano Maudsley Personality Inventory (MPI) Eysencka w adaptacji M. Chojnowskiego oraz Kwestionariusz Temperamentu J. Strelaua (STI).  W celu określenia poziomu optymizmu – pesymizmu zastosowano Kwestionariusz Poglądów (O-P) skonstruowany w ramach seminarium magisterskiego, prowadzonego przez T. Mądrzyckiego. Jest to skala stworzona według metody Thurstone'a; sprawdzono jej rzetelność i trafność, którą określono jako zadowalającą. Anonimowym badaniem objęto 137 uczniów liceum ogólnokształcącego w Gdańsku (97 dziewcząt i 40 chłopców) z pięciu klas liczących 25-30 osób. Ze względu na wysokie wskaźniki kłamstwa lub niekompletność wypełnienia kwestionariuszy ostatecznie uwzględniono wyniki od 112 do 115 osób. Wyniki pozwoliły stwierdzić, że występuje istotny związek między wymiarem optymizmu – pesymizmu a temperamentem pojmowanym zgodnie z koncepcjami H.J. Eysencka oraz I.P. Pawłowa (na której opiera się STI). Ustalono, że wymiar ten wiąże się z neurotyzmem, ekstrawersją, reaktywnością i ruchliwością zachowania. Przesunięciu na skali optymizmu – pesymizmu w kierunku pesymizmu sprzyja wysoki poziom neurotyzmu i niski ekstrawersji oraz wysoki poziom reaktywności i niski ruchliwości układu nerwowego. Przedstawione wyniki można interpretować w ten sposób, że temperament jednostki wpływa na kształtowanie się u niej określonego poziomu optymizmu – pesymizmu. Stwierdzono, że wielu pedagogów nie interesuje się cechami temperamentu uczniów, bo sądzą, że nie mogą ich zmienić. Jednak poznanie tych cech umożliwia zastosowanie oddziaływań wychowawczych, dostosowanych do właściwości osobowych ucznia. Ignorowanie ich wpływa zaś negatywnie nie tylko na rozwój kontaktów społecznych ucznia, lecz także na jego osiągnięcia w nauce.