Badanie dotyczyło następujących zagadnień: poziomu i wymiaru kryzysu w wartościowaniu; strategii radzenia sobie z problemami życiowymi oraz nastawienia wobec siebie i świata jako konsekwencji doświadczeń życiowych. Badanie miało charakter sondażowy i diagnostyczny; do zebrania materiału posłużono się kwestionariuszem ankiety. W badanej próbie znalazło się 212 studentów pedagogiki oraz 236 młodych dorosłych z wykształceniem wyższym (do 30. roku życia), wśród których było 24 respondentów doświadczających problemów z adaptacją zawodową. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że to młodzi dorośli, którzy mają problemy z adaptacją zawodową, doświadczają większego niż studenci kryzysu w wartościowaniu. Różnica między obiema grupami badanych uwidoczniła się w dwóch wymiarach kryzysu w wartościowaniu – poczuciu niezrealizowania wartości i ich zagubieniu. Wśród młodzieży akademickiej zauważono słabą tendencję do formowania się postaw życiowych o charakterze prorozwojowym, a wśród osób z problemami w realizacji roli zawodowej stwierdzono dezintegrujący rozwój osobowy.