Celem badań było sprawdzenie, czy uwzględnienie wysokości ciała w pomiarze szybkości biegowej wpłynie w istotny sposób na ocenę tej zdolności motorycznej u dzieci szkolnych. Badania obejmowały pomiar szybkości biegu na 30 m oraz pomiary wysokości i ciężaru dzieci ośmioletnich (72 chłopców i 56 dziewcząt). Oprócz tradycyjnego sposobu obliczania szybkości (długość dystansu na sekundę) zastosowano drugi sposób, pozwalający na uwzględnienie wysokości ciała badanych dzieci. Według tej metody dystans 30 m wyrażono jako wielokrotność wysokości ciała dziecka aktualnie biegnącego (30m/wzrost). Za umowną jednostkę długości tak obliczonego dystansu przyjęto długość ciała. Po obliczeniu szybkości względnej kolejność ustawienia poszczególnych dzieci od najszybszych do najwolniejszych uległa zmianie w porównaniu z podobną klasyfikacją dokonaną dla szybkości bezwzględnej (obliczonej metodą tradycyjną). W przypadku pewnej grupy dzieci (27,8% chłopców i 46,4% dziewcząt) wystąpiła nawet zmiana ich zaszeregowania do odpowiedniej kategorii: szybkich, przeciętnych lub wolnych. Szybkość względna była istotnie ujemnie skorelowana z wysokością i ciężarem ciała zarówno chłopców, jak i dziewcząt. Szybkość bezwzględna natomiast wykazywała słabą dodatnią korelację jedynie z wysokością ciała dziewcząt. Wydaje się, że obliczanie szybkości względnej niweluje różnice w sprawności fizycznej poszczególnych dzieci, wynikające z niejednakowego tempa procesów rozwojowych. Można także postulować, że szybkość ta powinna być obliczana wszędzie tam, gdzie chodzi o określenie indywidualnego poziomu sprawności fizycznej dziecka, pozostającego na określonym etapie rozwoju.