Głównym celem badania była empiryczna weryfikacja, na poziomie V-VI klasy szkoły podstawowej, szczegółowych założeń organizacyjnych, treści programowych i metodycznych integracji lekcji wf i zajęć pozalekcyjnych SKS i ich roli we wszechstronnym przygotowaniu przyszłych lekkoatletów; potwierdzenie tezy, że szkoła przy akceptacji nauczyciel i uczniów może uczestniczyć we wszechstronnym przygotowaniu młodzieży do uprawiania sportu. W roku szkolnym 1986/1987 wstępną częścią badania objęto 1035 uczniów (445 dziewcząt, 590 chłopców) z 25 szkół podstawowych (głównie z województw siedleckiego i ciechanowskiego, a także ostrołęckiego i łomżyńskiego – po jednej szkole), w których nauczyciele wyrazili zainteresowanie badaniem. W roku szkolnym 1987/1988 i 1988/1989 prowadzono eksperyment pedagogiczny techniką grup równoległych; grupa sportowa (106 dziewcząt, 116 chłopców) obejmowała uczniów zakwalifikowanych do SKS, którzy poza lekcjami wf systematycznie uczestniczyli w zajęciach pozalekcyjnych; grupa kontrolna obejmowała uczniów uczestniczących tylko w obowiązkowych zajęciach (112 dziewcząt, 144 chłopców). Wykorzystano technikę ankiety dla uczniów, nauczycieli i dyrektorów szkół uczestniczących w badaniu. Analizowano wyniki prób sprawnościowych uczniów, wyniki badań lekarskich; zgromadzono materiał obejmujący dane i ankiety 708 uczniów z 12 szkół z województw: siedleckiego, ciechanowskiego i łomżyńskiego; do ostatecznego opracowania zakwalifikowano 623 ankiety i 478 kart badań. Wyniki potwierdziły hipotezę zakładającą udział szkolnego wychowania fizycznego w podtrzymywaniu spontanicznej aktywności uczniów i zwiększaniu poziomu ich sprawności ruchowych oraz hipotezę zakładającą, że wychowanie fizyczne nie zaspokaja wielu społecznych oczekiwań. Sformułowano następujące wnioski: decydującym kryterium udziału uczniów w zajęciach SKS powinno być dobrowolne zgłoszenie; realizacja zadań ruchowych dobrze oddawała szeroki zakres opanowania umiejętności przez badaną młodzież; wyniki wskazywały na stały wzrost poziomu sportowego badanych; malejąca zależność między wyjściowym i końcowym rezultatem sportowym wskazuje na potrzebę odejścia od stosowania jednorazowego wyniku jako testu selekcyjnego; stwierdzono nieprzydatność próby Ruffiera jako narzędzia oceny adaptacji układu sercowo-naczyniowego do wysiłku fizycznego; uczestnictwo młodzieży w pozalekcyjnych zajęciach sportowych nie wpływało ujemnie na oceny z przedmiotów ogólnokształcących; odpowiedzi uczniów wyrażały akceptację sposobu prowadzenia lekcji i zajęć pozalekcyjnych; zaobserwowano małą skuteczność działań skierowanych na kształtowanie wiadomości o stałej potrzebie aktywności ruchowej i celach szkolnego wychowania fizycznego; zainteresowanie rodziców ograniczało się głównie do biernej akceptacji poczynań szkoły; zweryfikowane empirycznie rozwiązanie organizacyjno-metodyczne, uwzględniające wykorzystanie szkolnego programu wychowania fizycznego, może stanowić podstawę wszechstronnego przygotowania do kształtowania dyspozycji w zakresie lekkoatletyki.