Badanie zostało przeprowadzone w ramach pracy licencjackiej, pisanej pod kierunkiem dr. Piotra Michonia. W badaniu wzięło udział 193 studentów, w tym 106 z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz 87 z Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. 140 badanych stanowiły kobiety. Respondenci studiowali na trzech kierunkach: socjologii, psychologii oraz ekonomii. Studentom przedstawiono opisy różnych sytuacji i ocenę na sześciostopniowej skali Likerta według pytania: Przyjmując założenie, że państwo może, ale nie musi pomagać, komu Twoim zdaniem powinno pomóc? Na podstawie wyników badania stwierdzono, że studenci skoncentrowani na nauce byli bardziej skłonni uznać, że państwo powinno pomagać bezrobotnym absolwentom, którzy również skupiali się na nauce. Natomiast pracujący studenci częściej jako godnych pomocy państwa wskazywali absolwentów, którzy studia godzili z pracą zawodową. Z kolei badani identyfikujący się jako niezaangażowani ani w pracę, ani w naukę, nie uznali podobnego do nich absolwenta jako zasługującego na pomoc państwa. Wyniki badania ujawniły ponadto, że zdaniem badanych państwo powinno pomagać osobom bezrobotnym, gdy te nie znajdują zatrudnienia mimo starań. Wsparcia badani studenci odmówiliby osobom niekorzystającym ze szkoleń albo prac tymczasowych, a także niedbającym o swoje miejsce pracy. Potwierdzono hipotezę, zgodnie z którą studenci odmówiliby pomocy osobom dobrowolnie robiącym coś, co na pewno będzie skutkować negatywnymi konsekwencjami.